BİR BABA TANIYORDUM 
                 
Bir baba tanıyordum, elbet köyün birinde 
Tarlada çalışırdı; kazma, kürek elinde 
Ekmeğini öyle kazanır, alın terinde 
Ömrü böyle geçerdi, yaşadığı köyünde.

**

Bir baba tanıyordum, nasır tutmuş elleri 
Kimseler sormaz ki acep nasıldır halleri 
Bahçe emek ister, solduramaz o gülleri 
Bir el uzansın bekler, onarsın gönülleri. 

**

Bir baba tanıyordum, her bir işe koşardı 
Her yapacağı bir işe dürüstlük katardı 
O, rızkının peşinde dağlar, taşlar aşardı 
Hayatını, onurlu bir çizgide yaşardı.

**

Bir baba tanıyordum, şansı hiç de tutmadı
Bir gün o, yatağında rahat dahi yatmadı 
Bir lokma ekmeği bile hiç dertsiz yutmadı 
Çocuklarının rızkına tek haram katmadı.

**

Bir baba tanıyordum, hiç bir yalan bilmedi 
Aç oldu, tok oldu, haram lokmayı yemedi 
Güzelden, doğrudan yana hiç taviz vermedi
Haksızlığa, hiç bir zaman boynunu eğmedi.

**

Bir baba tanıyordum, hayat belini bükmüş 
Yokluğa katlanıp on bir çocuğu büyütmüş 
Hayatı çile olmuş, rahat nedir görmemiş
Üç beş kuruş için kimselere eğilmemiş. 

**

Bir baba tanıyordum, onu ben çokça sevdim 
Ben ki; onun, onurlu duruşunu beğendim 
O babanın dostluğuna her zaman güvendim 
Ben, hayatımda hep öyle insana özendim. 

**

Bir baba tanıyordum, öyle candan mı candan
O, benden bir can gibiydi, öylece bir insan 
Kanım ona ısındı, sanki bana can katan 
Bu tanıttığım insan, işte o benim babam.